Rotorua - Franz Josef

Kia Ora! Hoogtijd voor een nieuw bericht uit Nieuw-Zeeland. Ditmaal vanuit het zuidereiland. Momenteel breng ik mijn tijd door in de omgeving van de Franz Josef Gletsjer. Naar het schijnt de snelst bewegende gletsjer ter wereld. Hoe snel dat is? Geen idee. Morgen wordt het natuurwonder beklommen, dus mocht je echt geïnteresseerd zijn hoe snel hij beweegt houdt dan de volgende post in de gaten! Voor de natuurkundige onder ons: Google knows all! Of: wees net zo geïnteresseerd als de rest van de lezers van dit blog en vergeet het gewoon wanneer deze alinea eindigt. Het zuidereiland dus op dit moment! Wederom maar even een klein overzicht van de gedane en te bespreken onderwerpen:

Tongariro crossing (Mt. Doom)
White Water Rafting
Wellington
De oversteek naar het zuidereiland
Abel Tasman National Park


The Tongariro crossing
Eerlijk gezegd ben ik niet honderd procent zeker of deze tocht daadwerdelijk zo gespeld wordt. Het Nieuw-Zeelands valt me zwaar, ook al is Engels de voertaal en is mijn Engels inmiddels behoorlijk opgeschroefd, de meeste namen zijn net zo onleesbaar en onbegrijpelijk als ze enkele weken geleden leken. Het lijkt soms dat de de wereldwijde hype om zoveel mogelijk punten op ‘Wordfeud’ te behalen ook op de plaatsnamen wordt toegepast. Overigens doet dit niets af aan de wandeling waar ik het over wilde hebben, het is slechts een klein beetje extra informatie voor de geïnteresseerden aan het thuisfront. De wandeling dus; een prachtige acht uurs wandeling tussen verschillende vulkanische bergtoppen en meren. Als opvallend middenpunt van de wandeling staat Mount Doom zoals bekent uit de Lord of the Rings trilogie. Deze vulkaan heeft een enorme aantrekkingskracht op de avontuurlijke reizigers uit de Kiwi Experience groep en jullie begrijpen ook wel meteen dat ik het dan, als ware adrenaline junkie, niet kon weerstaan om ... de berg links te laten liggen. Inderdaad. Het was me de wandeling niet waard. Het uitzicht van de top ernaast (die wel beklommen is) leek me aantrekkelijker. En dat ik daar geen verkeerde keuze gemaakt heb mag wel blijken uit de foto’s. Kijk en beslis zelf zou ik zeggen.

White Water Rafting
Een van de punten die bovenaan mijn lijst stond voordat ook maar een voet op de Nieuw-Zeelandse aardgrond was gezet was het White Water Raften. Vreemd genoeg heb ik dat nog nooit eerder gedaan en na deze ervaring weet ik zeker dat ik het het liefst zo snel mogelijk weer doe. Een onvergetelijke ervaring. Geluk had ik met de rest van de waterratten in mijn boot. Allemaal met dezelfde intentie als mij de boot ingekropen. Dezelfde intentie die iedereen moet hebben als ze met een rubberen boot door snelstromend water proberen peddelen; zo snel mogelijk zo nat mogelijk worden. En dat is gelukt! Al bij de eerste serieuze waterval wisten wij ons in een dergelijke positie te maneuvreren dat het voor de gids onmogelijk was de boot met de bovenkant boven te houden. Zwemmen dus! Dit tafereel herhaalde zich nog enkele malen, voeg daar nog een paar zijwaartse en achterwaartse afdalingen bij en je begrijpt ongetwijfeld mijn enthousiasme voor deze tocht.

Om jullie verder een klein idee te geven van waar ik mijn nachten zoal doorbreng, deze nacht in River Valley werd doorgebracht op een kamer met 32 anderen. Dit is echter een uitzondering op de regel, normaal mag rekent worden op een kamer tussen de 4 en 8 personen. Wat de ene nacht een stuk beter maakt dan de andere, maar slaaptekort heb ik sowieso wel. Ook al slaap ik twaalf uur achtereenvolgens in een groot donzen tweepersoonsbed op de Albrecht van Beierenstraat.

Wellington
Het twee huizen tellende River Valley is ingeruild voor de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington. Tevens de laatste stop voor de overtocht richting het zuidereiland. Wellington, qua inwonersaantal een stuk kleiner dan het immense Auckland, maar qua allure verreweg groter dan mijn beginpunt in Nieuw-Zeeland. Het heeft een leuk uitgaansleven, een actief dagelijks leven, een mooi (gratis!) museum en een aangezicht dat sommige misschien zelfs als mooi zouden omschrijven. Maar een stad is een stad. En het belangrijkste dat deze stad te bieden heeft is toch wel de boot richting het zuiden. De drie uur durende reis met als eindbestemming Picton. Doordat het weer ons op onze overtocht gunstig gezind was hadden wij de kans te genieten van de prachtige omgeving die bij aankomst tentoongesteld werd. Wat mij vervolgens dus weer in staat stelt om jullie mee te laten genieten.

Abel Tasman National Park
Abel Tasman. Vast wel bekent onder jullie allen, maar ik vertel het verhaal graag. Abel Tasman was een Nederlandse ontdekkingsreiziger die als eerste Wester-Europeaan Nieuw-Zeeland met zijn telescoop mocht aanschouwen. Het duurde echter nog 120 (ongeveer) jaar voordat de eerste West-Europeaan (Engelsman, James Cook) voet aan wal zetten. Levend althans. Enkele bemanningsleden van Abel Tasman zijn al aan wal geweest. Zij het voor een enkele reis richting de barbecue. En in dit land heb ik besloten mijn vakantietijd door te brengen.. Ditmaal met als hoogtepunt een eendaagse en vrij simpele wandeling door het Abel Tasman National Park. Simpel, maar zeer mooi. De verlaten stranden, een enkele kanoër en een verdwaalde vogel waren de ingrediënten tijdens de wandeling. Enkele Kodak-momenten later werd het basiskamp in Kaiteriteri weer ingenomen voor een rugby wedstrijd en een jug beer. Life’s good!

In de komende dagen staat Queenstown met dik gedrukte letters in de agenda. Milford Sound, Bungeejump, Mountainbiken, Mount Cook? De beslissing wat te doen en wat te laten is nog niet gemaakt, maar een latere post zal alle verhalen vertellen. Overigens is de eerste maand van mijn reis voltooid en staan er nog ongeveer tien weken voor de boeg. Tijd genoeg dus om nog jullie nog veel vaker met deze eindeloze verhalen lastig te vallen. En geloof maar dat dat ook nog wel een aantal maal zal gebeuren. Mijn dank voor jullie aandacht is groot. Houd me op de hoogte van jullie activiteiten thuis, het wordt gewaardeerd!

Een vriendelijke groet tot besluit!

Erik